V For Vendetta: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
| Ετικέτες Movies, Old Movies, Reviews, Thrillers, V For Vendetta | Posted On Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012 at 1:26 μ.μ.
Remember, Remember the Fifth of November...
Αυτή η φράση ακούγεται συνέχεια στο μυαλό μου και φαντάζει τόσο ιδανική και τόσο εξιδανικευμένη συνάμα. Αξίζει να θυμηθείς πράγματι το τι είναι δίκαιο και το τι άδικο σε έναν κόσμο που το ψέμα έχει πλέον εξισορροπηθεί με την έννοια της αλήθειας. Δεν θα μιλήσω όμως για την συνομωσία της Πυρίτιδας αλλά για τα βασικά μηνύματα που θέλει να μας περάσει αυτή η ταινία και -πιστέψτε με-δεν είναι η νομιμοποίηση της βίας, όπως πολλοί τόσο ανώριμα έσπευσαν να γράψουν.
Ο ήρωας μας ονόματι V , μπορεί να προέρχεται από τον φανταστικό κόσμο ενός σεναριογράφου, μοιάζει όμως τόσο γνώριμος στις δικές μας ονειροπολήσεις. Εμφανίζεται στα γραφικά σοκάκια του Λονδίνου θέλοντας να πάρει εκδίκηση για την δική του τραγική ιστορία που άλλοι ήταν υπεύθυνοι.
Βασανισμένος στα σκοτεινά υπόγεια και παραμορφωμένος, αποφασίζει να βγει στον κόσμο φορώντας μια μάσκα. Το πρόσωπο του δεν υφίσταται πια εξαιτίας των βάναυσων πράξεων μιας δικτατορικής εξουσίας, που ο μόνος τρόπος επιβολής της, ήταν η άσκηση βίας έναντι των αθώων πολιτών.
Κι όμως ποτέ μια εξουσία δεν μένει για πάντα, ειδικά όταν δεν σέβεται τους κανόνες της δικαιοσύνης και ακόμα περισσότερο όταν αυτοσαρκάζεται. Ο ήρωας αυτός, κάτω από την μάσκα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ανθρώπινο όν. Διαβασμένος και αρκετά έξυπνος για να τα βάλει με τα μεγάλα κεφάλια του καθεστώτος.
Μέσα από αυτόν βλέπουμε τον εαυτό μας... Πόσες φορές δεν αγανακτήσαμε με τις αποφάσεις που έπαιρνε η κυβέρνηση για εμάς;... Σκεφτείτε το... Όμως η βία δεν είναι πάντα η λύση και δεν επιδιώκει να μας διδάξει αυτό ο ήρωάς μας.
Κάτω από τα μαύρα ρούχα υπάρχει μία πιο λαμπερή καρδιά που πάνω από όλα επιδιώκει την ειρήνη και την ενοποίηση του κόσμου διότι ως γνωστόν, όταν ο κόσμος λειτουργεί οργανωμένα, όλα μπορεί να τα πετύχει, ακόμα και να ρίξει καθεστώτα που δεν αρμόζουν στην ιδιοσυγκρασία του.
Οι σκηνές βίας δεν είναι τίποτα άλλο από συμβολικές εικόνες που ωθούν τον θεατή να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του υποβάλλοντάς την σε αυστηρή ανακριτική διαδικασία, κάνοντάς τον να σκεφτεί ότι ένας πολίτης είναι γεννημένος για να ζει ελεύθερος, για να αγαπάει, να ελπίζει, να παλεύει για τα ιδανικά του. Κάθε φορά που ένας κακός χαρακτήρας δολοφονείται από τον πρωταγωνιστή δίνεται ένα κόκκινο τριαντάφυλλο... Τι συμβολίζει ένα λουλούδι άραγε; Ίσως την ευαισθησία, την επανάσταση, την ευθραυστικότητα, την αδυναμία, ακόμα και την συγχώρεση.
Η διαδικασία του φόνου λοιπόν αφυπνίζει όλους εμάς, όχι για να σκοτώσουμε, αλλά για να σκεφτούμε, να αποβάλλουμε τους φόβους μας και να εξιλεωθούμε μέσω της λύτρωσης που παρέχεται από την θλιβερή κατάληξη των ανθρώπων που έβλαψαν τον V.
Όλοι μας έχουμε μέσα στο μυαλό μας κάποια άσχημα βιώματα, όλοι μας λίγο πολύ διαφωνήσαμε με τα μέτρα που παίρνουν οι κατά καιρούς κυβερνήσεις. Καθίσαμε όμως άραγε να σκεφτούμε τι θα μπορούσαμε ΕΜΕΙΣ να κάνουμε για να αλλάξει όλο αυτό;
Πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά; Πόσο γενναίοι θα φανούμε αν βρεθούμε σε μια δύσκολη κατάσταση; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ακολουθήσουμε το πλήθος και να μοιραστούμε τις ιδέες μας; Η βία αλλά και η παθητική αποδοχή όλων εκείνων των πραγμάτων που μας ενοχλούν δεν είναι λύση.
Ο V δεν έχει σκοπό να σκοτώσει, θέλει μεν να εκδικηθεί αλλά όχι να σκοτώσει με την έννοια που κάποιοι το αντιλήφθηκαν. Θέλει απλώς να αφανίσει τις κακόγουστες ιδέες και να κάνει τις δίκαιες ιδέες να λάμψουν και να διαδοθούν απλόχερα στο κοινό.
Όμως ένας τρομοκράτης των απολυταρχικών ιδεών δεν μπορεί να μείνει μόνος. Ο έρωτας του με την Ιβι μας κάνει να τον συμπαθούμε ακόμα περισσότερο. Το ιδανικό της αγάπης ξεδιπλώνεται στα μάτια μας σταδιακά και με σταθερούς ρυθμούς.
Η προστασία του ατόμου που αγαπάς, η αγκαλιά, ένα φιλί, ακόμα κι ένας τελευταίος χορός πριν η αυλαία πέσει, είναι αρκετά για να μας δείξουν ότι ο μυστηριώδης μασκοφόρος δεν έχει τίποτα διαφορετικό από εμάς. Έχει αδυναμίες και είναι τρωτός. Παραδόξως όμως, αυτές οι αδυναμίες δεν είναι ικανές να σταματήσουν την υλοποίηση του σχεδίου του.
Η Ιβι απ' την άλλη, ακόμα δεν έχει περάσει την διαδικασία της λύτρωσης.. Αρκούσαν μόνο λίγες ώρες ή ίσως και μέρες , μέσα σε ένα σκοτεινό κελί για να καταλάβει την αξία της ανθρώπινης φύσεως, για να πάρει θάρρος και να αφήσει πίσω το μίσος για το θλιβερό παρελθόν της που στιγματίστηκε από την απώλεια των γονιών της.
Εκείνος κατάφερε να της διδάξει ένα από τα πιο μεγάλα μαθήματα: Όταν η βροχή έπεφτε πάνω στο κορμί της, η Ιβι κατάλαβε ότι είχε λάβει το μήνυμα της απελευθέρωσης και της αποδέσμευσης από κάθε τι που πληγώνει και πονάει. Έμοιαζε σαν να είδε μέσα στην βροχή την θεϊκή δύναμη που όλοι μας αναζητάμε για να ελπίσουμε, για να χαμογελάσουμε, για να ξεχάσουμε και για να αγαπήσουμε.
Ένα κτίριο είναι μια ιδέα κι όταν πέσει όλες οι ιδέες καταρρίπτονται. Αυτό συνδέθηκε άμεσα με τους δίδυμους Πύργους και υπήρχε μία μεγάλη καχυποψία γύρω από το τι είδους μηνύματα προσπαθεί ακριβώς να περάσει η ταινία στον κόσμο. Μα γιατί όλα θέλουμε να τα βάζουμε μέσα σε καλούπια; Γιατί δεν μπορεί να δει κάποιος πέρα από αυτό που πραγματικά φαίνεται στην μεγάλη οθόνη;
Ολόκληρο το έργο στηρίζεται σε μια ιδέα και σε συμβολικές εικόνες. Ένας άνθρωπος δεν θα καταλάβει το κακό αν δεν του το παρουσιάσεις όπως ακριβώς είναι, δεν θα φοβηθεί αν δεν του πεις για την διαφθορά, για την καταπάτηση των δικαιωμάτων , για τον ίδιο τον θάνατο...
Η βία ως όρος όπως φαίνεται στο V for Vendetta, είναι ουσιαστικά η ατομική «βία» που πρέπει να υποστεί η ψυχή και το μυαλό μας για να βρίσκονται πάντοτε σε εγρήγορση και να μην μένουν αδρανή.. Η κατάρρευση των κτιρίων είναι η κατάρρευση των στερεότυπων ιδεών που είχαμε έως τώρα και η μουσική μαζί με τα πυροτεχνήματα, που έπονται όλων αυτών, είναι η τελική μας εξιλέωση.
Ακόμα και η μάσκα που φοράει ο V μπορεί να θεωρηθεί σκόπιμο σκηνοθετικό εγχείρημα, έτσι ώστε ο κάθε ένας από εμάς να έχει την δυνατότητα να ταυτιστεί με το τραγικό και συνάμα γενναίο αυτό πρόσωπο και να καταφέρει να βιώσει εντονότερα τα συναισθήματα και τις προσδοκίες του.
Ο θάνατος του στο τέλος θα τον εξιδανικεύσει ακόμα περισσότερο μέσα μας. Διότι όταν ένας σπουδαίος άνθρωπος πεθαίνει ξέρουμε όλοι ότι γίνεται αυτόματα αθάνατος, λόγω του μεγάλου έργου και των απόψεων του, που θα μεταφέρονται αιώνια από γενιά σε γενιά.
Ο V μπορεί να ήταν απλά ένα δημιούργημα της κινηματογραφικής φαντασίας , θα μπορούσε όμως να ζει και ανάμεσα μας , να έχει σάρκα και οστά όπως εσύ κι εγώ... Όπως όλοι μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι καταφέρνει να μας μεταφέρει, με ιδανικές και συνάμα σοκαριστικές εικόνες, αυτό που ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα στην ψυχή του... Την ιδιότητα του «ελεύθερου» ανθρώπου.
Ίσως όταν αποφασίσετε να δείτε την ταινία να μην σας αρέσει ή να μην την καταλάβετε, σίγουρα όμως θα σας κάνει να σκεφτείτε.....Μόνο και μόνο για αυτό αξίζει το κόπο να αφιερώσετε λίγες στιγμές από τον χρόνο σας....
